Rozmyślałam ostatnio nad tym, dlaczego większość ludzi tak bardzo chce wyglądać jak wszyscy. Zespół łatwych rozwiązań podsuwanych nam przez sieciówki? Brak fantazji? Lenistwo? A może coś głębszego? Nieuzasadnione pokłady lęku o to, że bycie innym to za duże ryzyko? Być może potrzeba akceptacji przez masy wyprzedza chęć uzewnętrznienia osobowości w ubiorze. Stapiać się z tłem, znaczy pasować, znaczy być częścią grupy, nie odstawać od niej, ale też nie podlegać ocenie, czyli po prostu nie zwracać na siebie uwagi. Przecież nie każdy lubi być w jej centrum.

Muszę przyznać, że sama nigdy nie miałam z tym problemu. Nie z uwagą, ale z modowym szokiem. Neonowe buty? Proszę bardzo, neonowe buty! Spodnie pumpy w więzienne pasy? Proszę bardzo, są więzienne pasy! Kratki, kwiatki, listki, gwiazdki, odjechane kolory, kosmiczne platformy, kapelusze małe i duże. Cykl mniej i bardziej udanych eksperymentów wynika z faktu, że w modzie nigdy nie osiądę na laurach. Jestem trochę jakby… wiecznie żądna przygód i wcale nie chcę ograniczać się jedną estetyką ani wybranym pod odcień żył zestawem kolorów, które ktoś pokaże mi na kole.

 

Świat sieciówek stał się rajem dla modowych leniwców, które wyszły na ulice niczym mała basicowa armia. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że za czarnym, wyciągniętym t-shirtem i szarymi dżinsami, kryje się często zapominanie o własnej wyjątkowości. <Chyba oglądam za dużo programów o smutnych grubaskach.>  

Zwykle mówisz, że Ciebie to nie dotyczy, że Ci nie zależy. Aż do momentu, kiedy Twój facet zacznie oglądać się za blondyną w obcisłej, czerwonej kiecy, bo Ty nie zamierzasz „przestać być sobą” i się dla niego przebierać. Pewnie do czasu, kiedy spostrzeżesz, że czujesz się nieatrakcyjna, a naprawdę trudno kogoś wyrwać na dres <chyba, że od Stelli McCartney> .

Trudno o lepsze inspiracje niż rozkwitająca natura, sztuka nowoczesna albo artystyczne zdjęcia modowe. Zapewne każdy ma swój własny sposób na odnalezienie własnej, stylowej drogi. Fakt jest jednak taki, że dużo chętniej wybieramy stare, przetarte już szlaki <rymuję tylko kiedy nie muszę, taką mam artystyczną duszę>. To, co nieznane napawa niepokojem i często zostaje spalone na starcie, pewnie nawet przed przymiarką. 

Może więc zamiast dziesiątej pary dżinsów, spróbuj wczuć się w szerokie spodnie. Albo wybierz się na spacer do parku w sukience a la zwiewna koszulka nocna. Przekonaj się do kapelusza. Wepnij we włosy kwiaty. Pójdź w kierunku zupełnie przeciwnym do tego, którym zwykłaś wędrować. Może po drodze spotkasz coś ożywczego?

Jedno jest pewne. Moda nie zakupy może być wspaniałą terapią. Wyleczyć zakryć kompleksy. Uwydatnić powiększyć atuty. Moda może leczyć z nieśmiałości. Wiem o tym doskonale, bo przez większą część mojego życia zmagam się z tym problemem. Potrzebuję oswoić się z człowiekiem, by mu zaufać i się przed nim otworzyć. Nie mam tajemniczej zdolności rozmawiania z każdym na każdy temat. Jednak odkąd zaczęłam wyrażać siebie przez ubiór, czuję się pewniej. Nie muszę nikomu przedstawiać, co gra mi w duszy. Wystarczy, że spojrzysz na mój strój, a odkryjesz cudownie uporządkowany bałagan. 

Spróbuj czasem wyjść przed szereg! Może moda wyleczy też Twoją traumę?