Podobno przez żołądek można trafić do serca. Ale czy z przepisów kulinarnych można odczytać czyjąś osobowość? Zdziwilibyście się, ile prawdy niesie w sobie schabowy i ciasto czekoladowe.

Całe to kulinarne zamieszanie rozpoczęło się, gdy dostałam książkę „Audrey w domu”. Większość fanek Audrey zapewne zrozumie fakt, że gdy tylko zobaczyłam okładkę, po prostu wiedziałam, że muszę ją mieć. Mój mózg kompletnie pominął fakt, że biografia Audrey opiera się na… przepisach.

Nie jest to przepis na życie. Ani przepis na oszałamiającą karierę w Hollywood. Ani nawet na zostanie ikoną stylu czy na przyjaźń ze słynnym projektantem mody. (Mam świadomość, że połowa czytelniczek właśnie zamknęła mój tekst albo odeszła od komputera). Jeśli jednak naprawdę uwielbiasz Audrey, powinnaś mieć tę książkę na swojej półce albo przynajmniej pożyczyć ją od kogoś, kto też nie zajrzał do środka, jak ja!

Od pierwszych stron serce skradnie Ci pewien mężczyzna. Przez dwieście następnych nie będziesz mogła oprzeć się wrażeniu, że ten mężczyzna ma wciąż osiem lat, mimo że prawdopodobnie nie napisałby w tym wieku tak dobrej książki. A wszystko to za sprawą jednego, małego słowa.

MAMA.

Audrey, która wyłania się z kart tej opowieści to nie Holly Golightly, choć tak mamy zwyczaj ją postrzegać. Nic w tym dziwnego skoro Holly i jej wściekła chandra stały się lekiem na wszystkie nasze smutki. A u ogromnej ilości dziewczyn właśnie taka Audrey wisi na ścianie w postaci plakatu lub obrazu. 

Audrey, którą przedstawia w osobistych wspomnieniach jej syn to matka, wzorowa pani domu i kucharka, dusza towarzystwa, wspaniała przyjaciółka, miłośniczka czekolady, ale przede wszystkim ZWYCZAJNA kobieta z potężnym bagażem wojennych doświadczeń.

Muszę Was uprzedzić rzetelnie i szczerze – jeśli szukacie czegoś do poczytania, czegoś lekkiego i niezobowiązującego, nie odnajdziecie się w tej lekturze. To gratka dla prawdziwych fanów Audrey Hepburn. Tych, którzy chcą się dowiedzieć czegoś więcej na temat kulisów wielkiej sławy. Przez całe dwieście stron ubolewa się nad tym, jak mało jest tekstu, a jak wiele zdjęć. To raczej urywki z życia, zamglone wspomnienia, zwiedzanie z doskoku, a nie podróż sentymentalna po najskrytszych zakątkach osobowości. Mimo wszystko zaskakujący jest fakt, jak wiele o kobiecie mówi słabość do lodów waniliowych z kajmakiem, śniadań w łóżku albo duszonej wołowiny.

Jedno jest pewne – z wszystkich przeczytanych przeze mnie biografii ta jest zdecydowanie najbardziej odjechana. Właściwie trudno mi nazwać ją biografią. Może biografią kulinarną albo życiem od kuchni. Szczegóły życia znajdziesz tylko, jeśli umiesz czytać między wierszami. Co może być zarazem największym atutem i największą wadą tej książki. Nie. Zaraz… Dla porządnego czytelnika uruchamianie głębszych stref umysłu zawsze jest atutem.

Zamierzacie kupić? A może ktoś już ją pochłonął i podzieli się opinią? Jestem ciekawa, jak opisalibyście siebie z pomocą ulubionych dań! Kto podejmie się wyzwania?