Gmach główny Muzeum Narodowego w Krakowie. Na prawo wystawa broni. Na lewo – rzemiosła. Na górze malarstwo polskie. Na parterze pobrzmiewa cicho przebój „Nie zadzieraj nosa…”. A moim oczom ukazuje się ogromny filar. Pastelową, żywą kolorystyką odróżnia się od marmurowej szarości, świadczącej o randze miejsca, w którym się znalazłam. To wejście do świata modnej Polki czasów PRL.

Ukłony w stronę Krakowa

Jadąc na wystawę z Wrocławia, kończyłam czytać „To nie są moje wielbłądy”. Autorka w podsumowaniu pisze, że cenne eksponaty ówczesnego przemysłu odzieżowego chowają się w muzealnych magazynach. Na wystawie co druga rzecz pochodziła ze zbiorów wrocławskiego Muzeum Narodowego. Nie miałam jednak szansy ich zobaczyć, mimo że byłam w nim kilkakrotnie. O co chodzi, że jedną z największych gałęzi przemysłu, wyjątkową, bo budującą naszą tożsamość, posiadającą ogromną, ciekawą historię, traktujemy po macoszemu?

Na świecie moda funkcjonuje z powodzeniem w przestrzeniach muzealnych na równi ze sztuką. Dowodem jest chociażby ostatnia wystawa „Savage Beauty” poświęcona twórczości Alexandra McQueena, która odniosła jeden z największych sukcesów w historii Victoria&Albert. Na tym tle Kraków pozytywnie mnie zaskoczył. Reklama wystawy wisiała na każdym słupie. Zainteresowanie duże, również obcokrajowców. Ceny przystępne. Zbiory imponujące, a ekspozycja i jej oprawa po prostu przenoszą w inny wymiar. 

 Szyld informujący o wystawie był wszędzie. A sam budynek główny wręcz krzyczy, żeby odwiedzić to wyjątkowe miejsce!

Muzeum nie równa się nuda

Gdy mówię muzeum, myślisz nuda. Myślisz ciemność, scyzoryk z XVIII wieku, zakurzony barokowy fotel, kołnierzyk zapięty na ostatni guzik, cisza, niczego nie dotykaj, nie rób zdjęć, nie oddychaj. A ja jestem zachwycona tym, jak muzeum się zmienia. Materiały audiowizualne, muzyka, nowoczesne rozwiązania techniczne, światła, i co za tym idzie – wysokie ceny biletów. Krakowskie muzeum zrobiło coś niesamowitego. Wprowadziło tę mało istotną modę na parter swojego głównego budynku. W dodatku zrobiło to po mistrzowsku. A za bilet zapłaciłam tylko 9zł.

 Urozmaicenie. Największa zaleta tej wystawy. Muzyka, światło, kolory, wyjątkowe eksponaty - wszystko idealnie współgrało.

Modna i już!

Mistrzowskie było uzyskanie tak kolorowego obrazu PRL. Nie ma tu miejsca na szarość czy przeciętność, a z głośników lecą najlepsze hity z tamtych lat. Kolor uderza. Pozytywne emocje przebijają się z każdego kąta i każdej szafy. Dowód na to, że moda nawet w czasach trudnych bywa bastionem oryginalności i zabawy?

A propos oryginalności. Już wcześniej czytając, zgłębiając temat, zazdrościłam kobietom, że urodziły się przed erą masowej mody. Szansa na to, że na Sylwestrze znajdzie się druga taka sama sukienka była niewielka. Płynące z dalekiego zachodu inspiracje jak New Look czy linia H, były tylko podkładką do szycia sobie wyjątkowych, zindywidualizowanych ubrań.

 Suknie z ręcznie malowanego jedwabiu. Wow!

Lekcja kombinatoryki

Od kobiet z tamtych czasów mogłybyśmy się naprawdę wiele nauczyć. Nie mamy jednak na to ani czasu, ani ochoty, bo świat ready-to-wear podsuwa najprostsze, najmniej czasochłonne rozwiązania. Kiedy ostatnio skróciłaś sobie spodnie? Albo wymieniłaś guziki w „starym” płaszczu? Rzeczy, które nam się znudzą, wyrzucamy, oddajemy lub sprzedajemy. Większość posiadanych przez nas ubrań pochodzi z sieciówek. Nie wymagają żadnego nakładu pracy, ale też rzadko czymkolwiek się wyróżniają. Nasze mamy i babcie potrafiły uszyć coś z niczego. Bluzkę z mapy, kurtkę ze spadochronu i sukienkę ze zużytych spodni męża. Te wyczyny pokazane w muzeum naprawdę zapierają dech w piersiach!

 Niestety jej zdjęcie wyszło kiepsko. Musicie uwierzyć na słowo albo pojechać i sprawdzić!

„Żywa” historia mody

Od jakiegoś czasu pochłaniałam materiały dotyczące mody PRL. Czytając, wyobrażałam sobie ubrania opisywane z niezwykłą dokładnością. Byłam ciekawa, jak to wyglądało, jak się układało, jak było uszyte, jaką fakturę miał nieznany mi materiał… Wiadomość o wystawie przyszła w samą porę. Mogłam zobaczyć, dotknąć, sprawdzić konstrukcję projektów imponujących mi postaci – Barbary Hoff, Grażyny Hase, Jerzego Antkowiaka. Kilka godzin w murach muzeum podziałało jak zastrzyk dobrej energii. Zobaczyłam kawał historii innymi oczami – tych, którzy w trudnych czasach walczyli o możliwość zachowania tożsamości, poczucia piękna, mody i koloru.